Κάνοντας μεγάλα όνειρα

Ένας σοφός άνθρωπος είπε κάποτε:
“Ποτέ δεν θα ζήσεις τη ζωή πέρα ​​από κάθε προσδοκία, αν πρώτα δεν έχεις κάποια πολύ μεγάλη ​​προσδοκία”.

Όταν ήμασταν παιδιά, είχαμε τεράστια όνειρα! Τι ακριβώς, όμως, συνέβη στην πορεία; Γιατί εγκαταλείψαμε τα όνειρά μας; Καθώς μεγαλώναμε, οι γονείς μας άρχισαν να μας λένε ότι δεν είμαστε ρεαλιστές, ότι θα πρέπει να βάλουμε στόχο να πετύχουμε κάτι πιο «ρεαλιστικό». Για πάρα πολλά παιδιά, η κοινωνία είναι αυτή που πρώτη «κλέβει» το όνειρό τους. Επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν παραιτηθεί από τα όνειρά τους, έχουν βαλθεί να μας πείσουν να κάνουμε το ίδιο και να «προσγειωθούμε», «για το καλό μας».

Όταν ένα παιδί είναι 4-5 ετών, οι γονείς τους είναι οι ήρωές του, αλλά μόλις γίνει περίπου 14-15, αντιλαμβάνεται ότι οι γονείς του έχουν εγκαταλείψει τα όνειρά τους και έχουν παραιτηθεί από τη ζωή! Και τότε το παιδί αναρωτιέται τι συνέβη και το έκαναν αυτό. Οπότε, δεν αποτελεί καμία έκπληξη το γεγονός ότι οι περισσότεροι νέοι καταλήγουν να εγκαταλείψουν κι αυτοί, στη συνέχεια, τα όνειρά τους. Γιατί πολύ απλά ακολούθησαν τα βήματα των γονιών τους και τους μιμήθηκαν, αφού τους θεωρούσαν πρότυπό τους!

Περισσότερα στο βιβλίο του Δημήτρη «Απόδραση από το Σπήλαιο».
Τώρα και σε ηλεκτρονική έκδοση «Απόδραση από το Σπήλαιο Ε-Βοοκ»